Balsamarium, terakota, Starożytny Rzym, ok. I–II w. po Chr.
Autentyczne balsamarium (unguentarium) rzymskie z I–II wieku po Chr., wykonane z gliny przy użyciu koła garncarskiego. Naczynie o charakterystycznej formie – z pękatym brzuścem, smukłą szyjką i szerokim, kryzowatym wylewem, służyło do przechowywania płynnych wonności i pachnideł toaletowych. Często stanowiło ono element wyposażenia zmarłych. Dawniej uważano, że balsamaria służyły do zbierania łez żałobników podczas ceremonii pogrzebowej - stąd błędna nazwa lacrimatorium (od lacrima – łza).
Galo-rzymska rzeźba głowy, marmur, I-III wiek po Chr.
Pełnoplastyczna rzeźba głowy wykonana z białego marmuru, rysy twarzy potraktowane dosyć schematycznie poza charakterystycznymi, migdałowatymi oczami i “uśmiechem Giocondy”. Włosy sięgające szyi, tworzące loki wokół linii twarzy, z tyłu fryzura potraktowana schematycznie. Ukształtowanie szyi od spodu pozwala stwierdzić, że głowa stanowiła pierwotnie element większej kompozycji - np. sarkofagu. Rzeźba umieszczona na wykonanym na zamówienie, dwustopniowym postumencie z czarnego marmuru.
Balsamarium, terakota, Starożytny Rzym, ok. I–II w. po Chr.
Autentyczne balsamarium (unguentarium) rzymskie z I–II wieku po Chr., wykonane z gliny przy użyciu koła garncarskiego. Naczynie o charakterystycznej formie – z pękatym brzuścem, smukłą szyjką i szerokim, kryzowatym wylewem, służyło do przechowywania płynnych wonności i pachnideł toaletowych. Często stanowiło ono element wyposażenia zmarłych. Dawniej uważano, że balsamaria służyły do zbierania łez żałobników podczas ceremonii pogrzebowej - stąd błędna nazwa lacrimatorium (od lacrima – łza).