Lekanis z pokrywką, terakota, Starożytna Grecja (prawdopodobnie Beocja), V w. przed Chr.
Małe, starożytne naczynie ceramiczne typu lekanis, datowane na V wiek p. Ch., pochodzące prawdopodobnie z Beocji w środkowej Grecji. Naczynie o niskim, spłaszczonym korpusie, z dwoma cienkimi, wznoszącymi się uchwytami oraz dopasowaną pokrywką zakończoną płaskim guzkiem. Wykonane z drobnoziarnistej gliny o pomarańczowo-czerwonym odcieniu, pokrytej ciemnym firnisem i zdobione pasem pionowych zygzaków w kolorze brunatno-czarnym.
Na spodzie widoczna jest niewysoka stopka pierścieniowa z koncentrycznymi kręgami i śladem po tokarce. Zachowała się numeracja muzealna naniesiona tuszem. Powierzchnia naczynia wykazuje typowe ślady wypału redukcyjnego, miejscowe przebarwienia, ubytki firnisu i osad mineralny, jednak całość zachowała się w pełnej formie z oryginalną pokrywką.
Lekanis służyła w starożytnej Grecji do przechowywania kosmetyków, pachnideł, biżuterii i drobnych ozdób. Naczynia tego typu towarzyszyły kobietom w życiu codziennym, a także były składane w grobach jako przedmioty osobistego użytku o znaczeniu symbolicznym.
Oinochoe, terakota, Starożytna Grecja, IV w. przed Chr.
Naczynie ceramiczne, toczone na kole, wykorzystywane w starożytności jako podstawowy dzban podczas greckich uczt (symposion). Oinochoe prezentuje typowy dla regionu Wielkiej Grecji wariant z trójlistnym wylewem, którego innowacyjna forma ułatwiała precyzyjne porcjowanie cieczy bez rozlewania.
Ciemnoszara/ciemno-brązowa, matowa powierzchnia z widocznymi nalotami mineralnymi i osadami ziemi. Stan zachowania bardzo dobry, uchwyt i wylew są kompletne, co podnosi wartość kolekcjonerską i badawczą. Jest to rzadko spotykany egzemplarz użytkowy, stanowiący namacalny fragment kultury starożytnej Italii.