Łyżka barokowa, srebro, Polska, ok. 1650
Srebrna łyżka stołowa wykonana na terenie Rzeczpospolitej około 1650 roku; barokowa z jajowatym czerpakiem, na odwrocie, przy łączeniu czerpaka i trzonka, grawerowany kartusz herbowy z pustą tarczą; trzonek w formie płaskiej, facetowanej sztabki, zdobiony grawerunkiem, pierwotnie zakończony profilowaną kopułką.
Bardzo podobne łyżki znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie (m.in. MNK XV-307 https://zbiory.mnk.pl/pl/katalog/523365 ). Podobieństwa dotyczą nie tylko rozmiarów, ale także formy i sposobu zdobienia. Jest bardzo prawdopodobne, że powstały one w tym samym warsztacie lub kręgu warsztatowym.
Łyżka barokowa, srebro, Wrocław, pocz. XVIII w.
Srebrna łyżka stołowa z bogato dekorowanym, płaskim uchwytem, zakończonym charakterystycznym profilowanym guzkiem w stylu barokowym. Od strony wierzchniej precyzyjnie grawerowane ornamenty roślinne – typowe dla baroku środkowoeuropejskiego. Na spodzie części czerpakowej dwie punce: znak miejski Wrocławia (głowa św. Jana w okręgu) oraz cecha probierza (litera „H” w sercu). Wężyk probierczy w miejscu łączenia uchwytu z nabierakiem – element typowy dla warsztatów dolnośląskich tego okresu.
Łyżka tzw. „apostolska” ze św. Szymonem, srebro, Anglia, XVIII w.
Łyżka, tzw. "apostolska" z uchwytem zakończonym pełnoplastyczną figurką św. Szymona Zeloty trzymającego piłę, będącą jego atrybutem. Głowa świętego zwieńczona okrągłą tarczką z przedstawieniem ptaka (zapewne gołębicy symbolizującej Ducha Świętego). Przedmiot o charakterze liturgicznym lub kolekcjonerskim.
Łyżka tzw. „apostolska” ze św. Tomaszem, srebro, Anglia, XVIII w.
Madonna z Dzieciątkiem (Matka Boska z Mariampola), drzeworyt na papierze czerpanym, Polska, XVIII/XIX w.
Oryginalny polski ludowy drzeworyt sakralny z końca XVIII lub początku XIX wieku, przedstawiający Matkę Boską z Dzieciątkiem, znany również jako Matka Boska z Mariampola. Postać Maryi w koronie, otoczona gwiazdami, trzymająca Dzieciątko Jezus ubrane w czerwony płaszcz, z książeczką w dłoni z inskrypcją u dołu “AIRAMS”. Kompozycja statyczna, uproszczona i symetryczna, typowa dla grafiki dewocyjnej rozpowszechnionej wśród ludu.
Madonna z Dzieciątkiem, drewno polichromowane, złocone, Europa Środkowa, XVIII/XIX w.
Polichromowana i pozłacana drewniana rzeźba przedstawiająca Madonnę Niepokalaną z Dzieciątkiem Jezus. Figura stoi na globie oplecionym przez węża – klasyczny motyw symbolizujący zwycięstwo Maryi nad grzechem pierworodnym. Madonna w bogato fałdowanym płaszczu o złoceniach, trzyma Dzieciątko u lewej strony. Rzeźba barwna, pełna ekspresji i dynamiki.
Maska sarkofagowa, drewno, Starożytny Egipt, I w. przed Chr. – I w. po Chr.
Maska wstydu – „Schandmaske”, Europa Środkowa (Niemcy?), ok. 1550-1700
Model sejsmografu Zhang Henga, kość barwiona, Chiny, ok. przełomu XIX/XX w.
Model sejsmografu wykonany z naturalnej kości zwierzęcej (imitującej słoniową), grawerowanej i barwionej. Powierzchnie pokrywa bogata ornamentyka, na którą składają się motywy roślinne i zwierzęce (smoki, konie, ryby) oraz wątek płomieni. Na jajowatym korpusie umieszczono osiem figurek misternie wyrzeźbionych smoków, którym odpowiada osiem ropuch, siedzących z otwartymi paszczami na ośmiobocznej podstawie. Zwieńczenie sejsmografu stanowi figurka Tao, czytającego Tao Te Ching. Praca sygnowana od spodu.
Pierwowzorem modelu jest pierwszy na świecie sejsmometr, skonstruowany w 132 r. przez chińskiego uczonego Zhanga Henga. Urządzenie to wskazywało kierunek, z którego nadeszło trzęsienie ziemi, nawet jeśli zjawisko to miało miejsce setki kilometrów od Luoyangu - ówczesnej stolicy Chin. Urządzenie miało około 2,5 metra wysokości i wykonane było z brązu. W pysku każdego z ośmiu smoków znajdowała się mała żelazna kulka, balansująca pomiędzy zębami. Wewnątrz korpusu urządzenia umieszczone było metalowe wahadło, wprawiane w ruch przez drgania ziemi. System dźwigni uruchamiany przez wahadło otwierał pysk smoka, a spadająca kula wpadała do paszczy żaby. Pozycja żaby, do której wpadała kula, wskazywała kierunek trzęsienia ziemi.